Schron bojowy z 1939 roku

W Rozprzy linia obrony została wzmocniona jednym schronem tradytorowym dwustronnym. Był to monolityczny, żelbetowy obiekt na planie prostokąta, z jedną wewnętrzną izbą o powierzchni 5,3 m2. Ściana czołowa miała grubość 1,2 m, ściana tylna 0,55 m, strop 1,1 m. Wszystkie zewnętrzne krawędzie stropu i ściany tylnej zaokrąglono, co zabezpieczało przed odłupaniem narożnika przy uderzeniu pocisku. Schron posiadał dwie otwarte strzelnice, osłonięte od góry betonowym „okapem", a od przedpola masywnymi „uszami". Wejście stanowił otwór o szerokości 0,6 m i wysokości 1,2 m, umieszczony w ścianie tylnej. Wysoki na 0,5 m próg dawał osłonę przed eksplozją granatu wrzuconego do przelotni. Wejście nie posiadało drzwi, zabezpieczone było jedynie dodatkową ścianką ze stropem, tworzącymi tzw. przelotnie. Uzbrojenie schronu stanowiły dwa ciężkie karabiny maszynowe Browning wz. 30, ustawiane na masywnych drewnianych stołach, zamocowanych na stałe do płyty fundamentowej. Obsadę stanowiło pięć osób: dowódca i czterech żołnierzy.

Położony jest za linią kolejową, jadąc z Rozprzy w kierunku wschodnim w pobliżu stacji kolejowej ROZPRZA. Prace przy wznoszeniu schronu rozpoczęto po 24.06.1939 r. kiedy to Sztab Główny zezwolił na rozpoczęcie budowy umocnień polowych na przyszłych pozycjach obronnych. Ze względu na brak fachowców wojskowych w tych dziedzinach i braki materiałowe prace posuwały się w wolnym tempie. Do 1.09.1939 r. zaplanowanych prac nie zdążono ukończyć, schron nie posiadał uzbrojenia i nie brał udziału w walkach.